O
ladrón de soños
Subín
ó eirado da biblioteca pra me deleitar coas vistas: a dereita, máis
aló dos arrabaldes, a chaira; de fronte, a praia co illote do Demo e
o mar embravecido; ás miñas costas os bastos prados da cooperativa,
e ao sur a serra do Mangoiro e os seus penedos facendo equilibrios
nos cumios. Ata se vía pratear a fervenza do río Pequeno. Era día
de feira e abaixo, na rúa, o tráfico e a xente parecían formigas
rebulindo dun lado para outro. Mergullado na paisaxe e nas miñas
lideiras, achegouse onda min un vello que, tralo saúdo de cortesía
e un breve interrogatorio: que fas por aquí, de onde ves, entón tí
de quen ves sendo... contoume que era músico, e faloume dun
forasteiro que estivera na vila hai moito tempo, un descoñecido que
por un recadeiro achegáralle unha moeda de ouro para que fora onda
el. E iso fixera. Non tiña nada que perder, pensara. E pensara mal.
Xa que perdera, e moito. Aquel estranxeiro roubáralle os soños, e
todo por unha moeda de ouro! Dende aquela non volvera facer música.
Dicía que sen soños non hai imaxinación e sen imaxinación non hai
fantasía, nin música, nin contos, nin nada. Non sei o tempo que
pasei cismanado niso. Xa era tarde, estaba só e aparvado, como se
acabara de espertar dun sono. Freguei os ollos, botei unha última
ollada darredor e baixei. Asemade atopei no chan unha moeda dourada e
soou o móbil: número “descoñecido”. Casualidade? non sei,
pode. Pero por se acaso, nin moeda nin chamada. Lisquei dalí.
Susana
Villamor Prieto
