"Entre alcatrán e brea", por Susana Villamor Prieto
Aquela tardiña pedaleamos polo camiño de terra ata chegar ao alboio dos
pescadores. Alí a vista abarca moita costa, desde a Illa do Pao hasta o
rompente de Punta Roela. Caía a noite e había néboa nos cantís. As
formas dos penedos, entre luces e sombras, bailaban caprichosas ao son
do roncar xordo da bucina do faro. Mais esa noite algo raro flotaba no
ambiente, un silencio contido, roto polo soar das campás da igrexa de
San Amaro, que non facían senón confirmar as nosas sospeitas de que nada
bo estaba a pasar. Voltamos as costas ao acantilado e miramos á vila.
Esta todo a escuras agás unha ringleira de luces febles que,
escintilando paseniño pola rúa da Pedra, subiu a costa da Fonte Vella e
enfilou polo camiño de terra cara onde estabamos nós. Agochamos as bicis
e metémonos no alpendre, entre botes de pintura, alcatrán e brea. A
través dun pequeno bufardo contemplamos atónitos o paso daquel cortexo,
envolto nun murmurio de ladaíñas difusas e cunhas lámpadas, que co
fuscallo semellaba ainda máis tétrico e misterioso.
Disque unha cuadrilla de operarios da compañía eléctrica ataviados con
lanternas subira arranxar o transformador do Alto da Lama que, por mor
dun raio, deixara sen luz toda a contorna.
Mais non foi tal. Dígovolo eu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario