Gañador: Antonio Manuel Fraga Allegue
Relato: Retrato da sombra dun can
Accésit: Suso Bahamonde; Relato: 1985, verán
Palabra: chalana
………………………………………………………………..
RELATO GAÑADOR:
Retrato da sombra dun can
Son un can que viaxa nunha chalana río arriba, subo río arriba sentado na chopa
en silencio, mentres as abas do monte arden coas refulxencias místicas do sol de
setembro.
Acho que o meu dono me quere ben porque sei calar cando hai que calar e ladrar
cando hai que ladrar. Tamén nado canda el polas noites, na auga fría do río zarrapicada
de estrelas. Pola contra, non gustou de que lle matase as galiñas ao veciño, e eu tamén
sei que iso non estivo ben, mais non sei que me deu.
Ás veces, saco unha pata pola borda e xogo coa auga e as troitas quéixanse
nerviosas porque turbo a auga coa miña pata sucia. Tamén se poderían queixar do
ronsel que deixa o bote, ou mesmo das chapuzaduras dos remos no cristal fluvial. Mais
diso non din nada as fillas de puta. Unha brisiña lene como o veludo sécame a lingua.
Axiña habemos chegar ao campeiro. A suor debuxa sucos na fronte do meu dono, e
todas as engurras da súa cara murcha viaxan cando nós hoxe na chalana. Demasiada
engurras para o meu entender, mais eu que vou entender se só son un can que viaxa
sentado na chopa coa lingua de fóra e me asusto cando unha troita chouta desde a auga.
O meu dono rema e chora e, de cando en vez, olla de esguello a escopeta pousada ao seu
carón.
Antonio Manuel Fraga Allegue
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ACCÉSIT:
1985, verán
Coñecina ao comezo do verán no que eu cumpría dezaseis anos. A miña familia
veraneaba naquel lugar tan aburrido da costa e todas as noites, despois de cear, os meus
pais xogaban a partida cos veciños na solaina da casa. Eu aproveitaba e paseaba polos
camiños que atravesaban o monte, fumando cigarros e observando as estrelas. Unha
noite cheguei diante dunha finca pequena, cun valado a medio facer, unha vella
caravana iluminada e unha desvencellada e descolorida chalana nun lateral da finca, na
que, no seu interior, había prantadas leitugas, tomateiras e acelgas. Un xardín botánico
illado nun océano de céspede. Aquela muller, duns trinta e pico anos, saíu da caravana e
pediume lume. Deillo e despois falamos trivialidades. Á noite seguinte volvín.
Convidoume a café e conversamos. Tiña os ollos máis tristes que vira nunca e
arrecendía a laranxeira en flor. Nun tempo estivera casada e tivera un fillo; tamén fora
mestra. Todas as noites daquel verán a visitaba e fumabamos, mirabamos as estrelas e
falabamos de libros, música e cine. A derradeira noite que a vin, deitámonos xuntos na
súa caravana e fixémolo amodo, mentres fóra un fino orballo marcaba as horas. Eu
perdín a virxinidade, ela gañou amor propio.
Hoxe, trinta e seis anos despois, leo o xornal aburridamente antes de ir á oficina e
miro o seu nome nunha pequena e solitaria esquela. Fóra comeza a caer unha tímida
choiva invernal.
Suso Bahamonde
No hay comentarios:
Publicar un comentario