Certame de microrrelatos . 11ª ed. (2013)

Gañadora: Antía Yáñez Rodríguez
Relato: Quen

Accésit: Mónica Rey Santiago; Relato: O achado
Palabra: rizón
………………………………………………………………..
RELATO GAÑADOR:

Quen

A lúa proxectaba luz suficiente sobre a auga salgada, mentres a embarcación
apenas producía movemento algún na superficie. Coma unha pantasma, avanzaba pola
ría dende había xa 20 minutos sen avistar ningunha outra nave, como era normal a esas
horas da madrugada.
Sen saber moi ben o porqué, pensou que, de estar a muller na casa, xamais lle
permitiría facer aquela excursión sen marealo a preguntas. A onde, por que, con quen.
Mordeu a lingua e fixo sangue, mais non se decatou. Quen. Quen, cando apareceu con
ese corte de pelo: quen, cando a viu con aquel vestido novo. Pero agora xa sabía quen.
Considerando que xa estaba o suficientemente lonxe da costa, lanzou pola borda
o rizón oxidado que atopara na Casa Vella, a do avó. Observou como descendía e
arrastraba con el a pesada carga, ata rematar mirando soamente a escuridade do mar.

                                                                                                   
                                                                                                                     Antía Yáñez Rodríguez
………………………………………………………………………………………………………………..
 AACÉSIT:

O achado

Por moito que tirou da galga e logo do barco non deu arrancado o rizón do leito
de area do fondo. As uñas da áncora estaban tan fixadas ao fondo de area que semellaba
que o trangallo aquel fixera baleiro e que, de o ter arrancado, toda a auga do mar
ensumiría, como cando un quita o tapón a unha bañeira. Se cadra algún despoxo de
aparello abandonado, algunha rocha do fondo, pensou, suorento, mirando cara a illa de
San Martiño. Resignado decidiu poñer o traxe e o resto do equipo e baixar botar unha
ollada, maldita a gana que tiña de lanzarse ao mar e sentir aquel fluír de auga xeada a
percorrer cada oco do neopreno. Baixou á présa, a rumir o fastío que lle provocaba
aquel incidente, e seguíu a baixar cara ao fondo, cada vez máis espeso e máis frío. Alá
embaixo, a uns trinta metros da superficie, a auga túrbida de refugallos case non lle
deixaba distinguir o obxecto que tiña presa a áncora. Achégase e o corazón quere
saírlle do peito cando distingue, a emerxer do fondo, unhas costas e un brazo,
unha cabeza demuller. Unha figura enorme de madeira prendida a outro obxecto
chantado no leitomariño. Ao achegarse un pouco máis adiviña, inscrita no ombreiro
 da figura, coma unha tatuaxe anacrónica e descontextualizada, unha verba exótica:
Maracaibo.

                                                                                                                     Mónica Rey Santiago